Τι καλοκαίρι ήταν αυτό; Όταν ξεκίνησε την πορεία της εκείνη η εθνική, κανείς δεν πίστευε ότι θα βρίσκεται στον τελικό του Ντα Λουζ στις 4 Ιουλίου.
Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να αντιμετωπίσει τους Πορτογάλους για δεύτερη φορά σε λιγότερο από ένα μήνα στο ίδιο τους το σπίτι αλλά πλέον το διακύβευμα ήταν πολύ μεγαλύτερο.
Το θέμα ήταν ότι εκείνη η ομάδα, η ομάδα του αρχιτέκτονα και αρχιμύσταρου Ότο, δεν φοβήθηκε κανέναν αντίπαλο και στα μάτια όλων των Ελλήνων έμοιαζε το φαβορί, αλλά καθώς όσο το τουρνουά άρχισαν όλοι να το βλέπουν: το μημένογα έρχεται και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό, πόσο μάλλον ο Φίγκο, ο Κριστιάνο και η παρέα τους.
Το κόρνερ του Μπασινά και η κεφαλιά του Χαριστέα, θα μείνουν για πάντα καρφωμένα στο μυαλό όσων το ζήσανε. Είτε ήταν σε κάμπινγκ, είτε κρεμασμένοι σε κάποια πλατεία, είτε στα σπίτια τους, είτε οπουδήποτε. Η κορυφαία στιγμή μιας πορείας που κανείς δεν φανταζόταν.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα βλέπουμε τα highlights και θα αγχωνόμαστε. Όσα χρόνια θα περάσουν θα θυμούνται όλοι τι ακριβώς έκαναν πριν κατά τη διάρκεια του ματς.
Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα συνέβαινε αν υπήρχε ο καφενές τότε και τι έκαναν οι μύστες εκείνο το βράδυ και πολύ πιθανό να μην το ξαναζήσουμε αυτό. Αλλά ένα είναι σίγουρο το πειρατικό δεν θα σταματήσει να ταξιδεύει στις σκέψεις όλων, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Ακολουθήστε την Tsilibet στο Google News, Youtube, Viber