ΦΛΑΪΝΓΚ ΝΤΑΤΣΜΑΝ
Δεν ξέρω πόσο θεοσεβούμενος είσαι και σε πόσα μοναστήρια έχεις φάει το λουκουμάκι με τον καφέ σου, αλλά σαν Φλάινγκ Ντάτσμαν ανερυθρίαστα θα παραδεχθώ πως όλα τα Μοναστήρια είναι σούπερ και ειδικά αυτά του εξωτερικού: και στην Ανατολική Ρωμυλία και τα Μπίτολα και στη Σαρδηνία, αλλά πάνω από όλα το Μοναστίρ στην Τυνησία, εκεί που βιγλίζει τη Μεσόγειο από το 800 μ.Χ. και στο καλοδιατηρημένο κάστρο του έχουν γυριστεί δύο ταινίες σταθμός που συνθέτουν το μεγαλύτερο ντέρμπυ ταινιών του περασμένου αιώνα: «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» από τη μία, το απόλυτο συμπλήρωμα κάθε Μεγάλης Εβδομάδας από την εποχή ακόμη που ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα και το χρηματιστήριο ήταν στις 6.000 μονάδες και στον αντίποδα το «Life of Brian» των Μόντι Πάιθον που για πολλές γενιές λειτούργησε σαν εισαγωγικό, θεμελιώδες κεφάλαιο στο τσελεμεντέ κάθε επίδοξου αναρχικού, άθεου, αντιδραστικού, ανάλγητου, βάρβαρου αποδομητή του χριστεπώνυμου πλήθους των μανάδων (μαινάδων σε θέματα καθωσπρεπισμού και ορθοδοξίας) της αγίας ελληνικής οικογένειας – κάτι σαν το κινηματογραφικό Μπόκα-Ρίβερ δηλαδή του περασμένου αιώνα.
Όταν λοιπόν πριν από σχεδόν σαράντα χρόνια ο Νασρεντίν Ναμπί τελείωνε το τεχνικό λύκειο στο Μοναστήρι (είπαμε το καλό, στα ερείπια Φοινικικής και Αρχαίας Ρωμαϊκής ακρόπολης που γυρίστηκε το Μπόκα-Ρίβερ) η μάνα του ονειρευόταν να γίνει καλός μουσουλμάνος, να βγάλει λεφτά σαν μηχανικός ή έστω να πάει να δουλέψει στον θείο του στο Βέλγιο και όταν επαναπατριστεί με κομπόδεμα να της αγοράσει ένα σπίτι για να επιτηρεί τις 3-4 νύφες και τα εγγόνια της και όχι να γίνει ποδοσφαιριστής που δεν θα ξέφευγε ποτέ από τη μετριότητα για να καταλήξει γυρολόγος προπονητής που θα αναλωθεί σε διάφορες “b movies” δουλειές ακόμη και στην Υποσαχάρια Αφρική (αν θαρρείτε πως η Τυνήσια μάνα διαφέρει απ’ τη Θεσσαλονικιά ή ότι οι Άραβες είναι λιγότερο ρατσιστές από τους νόθους απογόνους Περικλή, να το ψάξετε) για ένα (άντε δύο) κομμάτι ψωμί, για ένα κύπελλο αδειανό στο Κονγκό και στη Βεγγάζη για να καταλήξει στο Σουδάν παγκοσμίως άγνωστος και σίγουρα εντελώς ανύπαρκτος για τις γειτόνισσες της που ο γιος τους πέρασε στους Ηλεκτρολόγους Πάτρας Τύνιδας, πριν ανοίξει δικό του γραφείο και τους χαρίσει δυο εγγονάκια, κοίτα τα πως παίζουν χιονοπόλεμο μωρέ…
Έχουν περάσει εννιά χρόνια από τότε που ο Νασρεντίν έφτασε στο αποκορύφωμα της προπονητικής του καριέρας, όταν και οδήγησε τους ανυπόληπτους Λέοπάρντς από το Κονγκό στην κατάκτηση του Κονφεντερέϊσον Καπ (το αντίστοιχο Γιουρόπα Λιγκ της Αφρικής) και αυτό που του έχει μείνει σαν γινάτι, είναι πως ενώ αρχικά είχε (αυτοδικαίως) συμπεριληφθεί στους υποψήφιους για προπονητής της χρονιάς στην Αφρική, εν μία νυκτί εκπαραθυρώθηκε από τους διοργανωτές του βραβείου για να βάλουν στην θέση του τον τότε προπονητή της Αιγυπτιακής Αλ Αχλί. Μια Αλ Αχλί που θα βρει ξανά απόψε μπροστά του στο πρώτο ματς των ομίλων του Αφρικανικού Τσάμπιονς Λιγκ σε ένα παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών, λίγες μόλις μέρες μετά την συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και την κατάκτηση της 3ης θέσης που στην Αίγυπτο πανηγυρίστηκε σαν κατάκτηση του Euro και του Eurobasket μαζί.
Το θέμα είναι ότι η Αλ Μερεϊχ του Οντουρμάν του δικού μας Νασρεντίν είναι πραγματικά καλή ομάδα, τα ματς μεταξύ Σουδανών και Αιγύπτιων είχαν ανέκαθεν τον χαρακτήρα ντέρμπυ, με δυσεπίλυτες διαφορές σε όλα τα επίπεδα (από την διαχείριση των υδάτων του Νείλου, μέχρι αμφισβητούμενες περιοχές στα σύνορα) και κυρίως το ότι η πλήρως αποπροσανατολισμένη και κουρασμένη από τα παιχνίδια στο Κατάρ Αλ Αχλί θα παραταχθεί χωρίς 6-7 βασικότατους ποδοσφαιριστές (όλα της τα αστέρια δηλαδή) που παρέμειναν εκτός αποστολής λόγω τραυματισμού, καρτών ή απλά να ξεκουραστούν. Και μπορεί στο Κάιρο να λένε ότι δεν τρέχει τίποτα και «το μοναστήρι να’ ναι καλά» αλλά εμείς σαν Φλάινγκ Ντάτσμαν οφείλουμε να στηρίξουμε το άλλο μοναστήρι και εκείνη την δόλια μάνα που περιμένει δεκαετίες να έχει να διηγηθεί κάτι από τα κατορθώματα του γιόκα της στις άσπονδες γειτόνισσες: «Τα μάθατε τα νέα, ο Νασρεντίν μου χθες πήρε αποτέλεσμα μέσα στο Κάιρο από τους τριταθλητές κόσμου!!!» – «Το ξέρουμε μαρή, αφού μέχρι 5,50 πλήρωνε το X2 που το σπλάχνο μου το πόνταρε 300 δηνάρια και θα μου πάρει καινούργια τηλεόραση, να έρχεσαι να βλέπουμε άγριες σφίγγες και τούρκικα σήριαλ…»
