Lithuanos
Αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι μόνο ευκαιρία για να απολαύσουμε τον Βασίλη Σπανούλη να κοουτσάρει, τον Γιάννη Αντετοκούμπο να κυριαρχεί και τον Γιώργο Παπαγιάννη να εκτελεί δίχως δισταγμό από την περιφέρεια. Είναι και η τελευταία μας ευκαιρία να βρίσουμε με όλο μας το είναι, να γιουχάρουμε και να ευχηθούμε όλα τα μακάρι σε έναν από τους μεγαλύτερους κηδεμόνες του Ελληνικού μπάσκετ, αλλά παράλληλα και έναν από τους τελευταίους πραγματικά παιχταράδες της γενιάς του, τον Ρούντι Φερνάντεζ!
Είναι η απόλυτη ισορροπία! Δεν ξέρεις αν θέλεις να κράξεις ή να θαυμάσεις ένα… παλιόπαιδο που είτε με τα όσα εκνευριστικά έκανε απέναντι και στη δική μας αλλά και στις άλλες Εθνικές, είτε με το εκπληκτικό του ταλέντο, σε έκανε να ασχολείσαι μαζί του. Να θες να στείλεις κάνα ποτήρι στην τηλεόραση και να πάρεις καινούρια και πολύ παραπάνω από τον πόνο που σου προκαλούσε όταν κάρφωνε το ένα τρίποντο μετά το άλλο να θες να τον βρίσεις, να τον καντηλιάσεις τόσο πολύ που να μην πάει άλλο.
Μεγάλος, τεράστιος παίκτης ο οποίος αν όλα πάνε καλά, θα συμμετάσχει στους 6ους Ολυμπιακούς αγώνες της καριέρας του με τη φανέλα των Ισπανών. Είχε δώσει υπόσχεση στον πατέρα του να τελειώσει έτσι την καριέρα του και έτσι θα γίνει για τον Εθνικό μας μπαμπά! Άλλη μία ευκαιρία λοιπόν να ξεθυμάνουμε και να βγάλουμε τα εσώψυχά μας και αυτό το καλοκαιράκι, με τον Ρούντι να δίνει τη σκυτάλη στον Σρέντερ, άξιο συνεχιστή! Εύγε!
