Tsili Team
Ένας χρόνος πέρασε από τη μέρα που πέθανε ο Ντιέγκο Μαραντόνα και απλά εδώ θυμίζουμε το περσινό μας αφιέρωμα:
Για τον Ντιέγκο που μας άφησε σήμερα όλοι θα γράψουν πολλά (που προφανώς και πάλι λίγα θα είναι για τον συγκεκριμένο), αλλά το Tsilibet επιλέγει να εστιάσει σε μια συγκεκριμένη πτυχή της ζωής του: τη σχέση του Αργεντίνου ημίθεου με την Ελλάδα.
Από δύο ιστορικά παιχνίδια Εθνικών, υπέροχα άκυρες μεταγραφικές φήμες, αναφορές του στη μαζική κουλτούρα της χώρας, μέχρι μια τηλεοπτική του εμφάνιση σε Ελληνικό κανάλι που ελάχιστοι θυμούνται, παρακάτω βάζουμε σε μια σειρά τις επαφές που είχε ο Θεός της μπάλας με τη χώρα μας:
Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πόσο σημαντικός υπήρξε στη συλλογική μνήμη μιας κοινωνίας κάποιος, μετρώντας αποκλειστικα και μόνο τις αναφορές που υπήρξαν για το πρόσωπό του σε τραγούδια, ταινίες κλπ.
Και μπορεί τόσο ο ΥΠΟ όσο και η Γυναίκα-Μαραντόνα να είναι παρατράγουδα (ο πρώτος περισσότερο από τη δεύτερη), αλλά και μόνο το ότι το όνομα του Ντιέγο εξακολουθούσε να περνάει με φυσικότητα σε τραγούδια σχεδόν 40 χρόνια μετά την εποχή που έγινε γνωστός, είναι χαρακτηριστικό δείγμα του πόσο τεράστιος υπήρξε.
Και πολύ χαρακτηριστικό κειμήλιο της εποχής που ο Μαραντόνα ήταν πρώτο όνομα (και της επιρροής που είχε το όνομά του), είναι το παρακάτω χαμένο διαμαντάκι:
Ο Βαγγέλης Δημητριάδης που το ερμηνεύει, κυριολεκτικά τσακώνεται με τη γυναίκα του επειδή έχει λωλαθεί με τον Μαραντόνα και εκείνη του τον στερεί:
“Κι αν σε τρελαίνει η Μαντόνα
Κάντηνε κάδρο και εικόνα
Σήμερα παίζει ο Μαραντόνα
Άσε να δούμε τον αγώνα”
Περίπου εκείνη την εποχή που τον υμνεί ο παραπάνω τραγουδιστής, η Νάπολι του Ντιέγο έρχεται και στη Θεσσαλονίκη για μια ιστορική αναμέτρηση με τον ΠΑΟΚ (στην οποία το Tsilibet έκανε αφιέρωμα εδώ).
Μιλάμε φυσικά για εποχές πολύ-πολύ πριν το ίντερνετ και, όπως μπορούμε να επιβεβαιώσουμε όσοι τις ζήσαμε εκείνες τις εποχές, τα φίδια τότε κάνανε πάρτι στις αθλητικές εφημερίδες.
Έτσι, ένα τυχαίο πρωί των 80s, οι Έλληνες ξύπνησαν για να αντικρύσουν αυτή την είδηση κρεμασμένη με μανταλάκια στα περίπτερα της χώρας:
Δυστυχώς οι διαπραγματεύσεις δεν προχώρησαν και η “Αθλητική Ηχώ” είχε λίγες μέρες αργότερα το ρεπορτάζ και το παρασκήνιο του ναυαγίου, μέσα από συνέντευξη του ιδιοκτήτη της ομάδας (που αποκαλύπτει και ότι έριξε χυλόπιτα στον Πλατινί):
Τα χρόνια πέρασαν, ο Ντιέγο είδε την Ιταλία να τον μισεί, έφυγε από τη Νάπολι, σχεδόν έκοψε τη μπάλα και επέλεξε το Μουντιάλ του 1994 στις ΗΠΑ για να δώσει την τελευταία του παράσταση.
Εκεί, η μοίρα τον έστειλε ντουγρού πάνω στην αρμάδα του Αλκέτα Παναγούλια (και τις προμενάδες της), στο εναρκτήριο παιχνίδι του ομίλου:
Η Εθνική Ελλάδας κατέβηκε στο συγκεκριμένο παιχνίδι κυριολεκτικά με τέσσερα στόπερ (Μανωλάς, Καλιτζάκης, Τσαλουχίδης, Κολιτσιδάκης), καταφέρνοντας το μάλλον αξιοθαύμαστο επίτευγμα να φάει ισάριθμα γκολ.
Τα Ελληνικά μίντια είχαν πέσει σε παροξυσμό επί εβδομάδες πριν το παιχνίδι, με τον Γιώτη Τσαλουχίδη να δέχεται τις προσευχές και τη θετική ενέργεια ενός ολόκληρου έθνους, αφού αυτός θα αναλάμβανε το καθόλου ζηλευτό task να κυνηγάει μαν-του-μαν τον Ντιέγο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου.
Το παιχνίδι ως γνωστόν έληξε 4-0 με χατ τρικ του Γκάμπριελ Μπατιστούτα και ένα γκολ από τον Ντιέγο στο 60′ – μα τι γκολ και με τι αποτελέσματα.
Ο θρυλικός πλέον πανηγυρισμός του Ντιέγο που τρέχει με βλέμμα ψυχάκια κατευθείαν στην κάμερα οδήγησε σε έλεγχό δείγματος των ούρων του από τη FIFA την επόμενη μέρα, στον εντοπισμό απαγορευμένης ουσίας σε αυτά και στον αποκλεισμό του από τη συνέχεια της διοργάνωσης μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα, λίγο μετά το δεύτερο ματς της Αργεντινής με την Νιγηρία.
Για την ακρίβεια, το παραπάνω γκολ του Μαραντόνα εναντίον της Ελλάδας, ήταν το τελευταίο γκολ της καριέρας του με τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής.
Η μοίρα το έφερε έτσι που ο Μαραντόνα αντιμετώπισε ξανά την Ελλάδα, ως προπονητής αυτή τη φορά, στο Μουντιάλ του 2010, στην τρίτη αγωνιστική της φάσης των ομίλων:
Η Εθνική έχασε 0-2 (παρότι στάθηκε μια χαρά και κράταγε το μηδέν μέχρι το 75′ περίπου), σε ένα ματς το οποίο πάνω απ’ όλα πέρασε στην ιστορία για τη φάση του 40′ όπου ο Μέσι δεν τηρεί το fair play, ο Καραγκούνης φυσικά ως καθ’ ύλην αρμόδιος του χιμάει να τον μανουριάσει και ακούει τα μπινελίκια του Ντιέγο από τον πάγκο:
Εκτός όμως από το να αντιμετωπίζει την Ελλάδα στα γήπεδα, ο Ντιέγο επισκέφτηκε επίσης τη χώρα μας δύο φορές, και τις δύο ως επίσημος καλεσμένος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, δίνοντας μοναδικά φωτογραφικά στιγμιότυπα (αλλά και μία μαρτυρία του αγώνα που έδινε ο Αργεντίνος με τα κιλά σε εκείνες τις φάσεις της ζωής του).
Το 2005 και το 2006 ο Σωκράτης Κόκκαλης πήγε σε άλλο λέβελ τα guest στο Καραϊσκάκη, φέρνοντας τον Μαραντόνα την πρώτη φορά φορά για να τον τιμήσει και τη δεύτερη για να συμμετάσχει στη φιέστα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος εκείνης της σεζόν:
Εκείνη τη δεύτερη φορά το 2006, ο Ντιέγο είχε τη τιμή να γνωρίσει και τους τρεις ίσως σημαντικότερους εν ζωή Έλληνες:
Και τι καλύτερο για να κλείσει το αφιέρωμα “Ντιέγο και Ελλάδα”, από λίγο αγνό ατόφιο κάψιμο;
Ιδού λοιπόν κάτι που ελάχιστοι θυμούνται σήμερα πως υπήρξε ποτέ: η συνέντευξη του Αργεντίνου στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο (στα Ιταλικά).
